Πιθανώς δεν υπάρχει πιο συζητημένο θέμα στην εκκλησία σήμερα, από αυτό, αν δηλαδή μπορεί η γυναίκα να λειτουργεί ως ποιμένας ή κήρυκας στην Εκκλησία. Είναι πολύ σημαντικό να μην βλέπουμε αυτό το θέμα ως διαμάχη του ανδρός ενάντια στη γυναίκα. Υπάρχουν γυναίκες οι οποίες πιστεύουν ότι η γυναίκα δεν πρέπει να λειτουργεί ως ποιμένας  και υπάρχουν άνδρες οι οποίοι πιστεύουν ότι δεν υπάρχουν καθόλου περιορισμοί για τις γυναίκες στη διακονία. Εδώ δεν πρόκειται περί σοβινισμού ή διάκρισης αλλά περί της Βιβλικής ερμηνείας.

Α’ ΤΙΜ β:11 “Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· 12 εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη.”

Στην εκκλησία, ο Θεός ανέθεσε διαφορετικούς ρόλους στους άνδρες και στις γυναίκες. Αυτό είναι εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο δημιουργήθηκε το ανθρώπινο γένος. (Α’ Τιμόθεον β:13) και εξαιτίας αυτού πως εισήλθε η αμαρτία στο κόσμο (Β’ Τιμόθεον β:14). Ο Θεός διά του Απαστόλου Παύλου, απαγορεύει στη γυναίκα να είναι σε λειτούργημα στο οποίο έχει πνευματικό κύρος επί του άνδρα. Αυτό αποκλείει τη γυναίκα από το ποιμαντικό λειτούργημα, στο οποίο συμπεριλαμβάνεται οριστικά το κήρυγμα, διδασκαλία, και πνευματικό κύρος επί του άνδρα.

Υπάρχουν φυσικά πολλές “αντιρρήσεις” σχετικά με το θέμα αν μπορούν οι γυναίκες να υπηρετούν στη θέση του ποιμένα ή του πρεσβυτέρου. Η πρώτη από αυτές είναι ότι ο απόστολος Παύλος απαγόρεψε τις γυναίκες να διδάσκουν τους άλλους επειδή στον πρώτο αιώνα, οι γυναίκες στην πλειοψηφία ήταν απαίδευτες. Όμως, στο Α’ Τιμόθεον β:11-14 πουθενά δεν αναφέρεται η μόρφωση. Αν η μόρφωση ήταν προσόν για τη διακονία, οι πλειοψηφία των μαθητών του Ιησού δεν θα είχαν το δικαίωμα να λειτουργήσουν.

Δεύτερη συνηθισμένη αντίρρηση είναι ότι ο Παύλος απαγόρεψε μόνο στις γυναίκες της Εφέσου να διδάσκουν, καθώς ο Τιμόθεος στον οποίο απευθύνεται η επιστολή, ήταν ποιμένας στην εκκλησία της Εφέσου. Η πόλη Εφέσος ήταν γνωστή για το ναό της Αρτέμιδος, ψεύτικης Ελληνικής / Ρωμαϊκής θεάς. Οι γυναίκες είχαν κύρος στη λατρεία της Αρτέμιδος. Όμως η Α’ προς Τιμόθεον επιστολή, πουθενά δεν αναφέρει την Αρτέμιδα, ούτε ο απόστολος Παύλος αναφέρει την λατρεία της Αρτέμιδος ως λόγο για την απαγόρευση.

Τρίτη συνηθισμένη αντίρρηση είναι ότι ο Παύλος μιλά μόνο για τα ανδρόγυνα και όχι στους άνδρες και γυναίκες γενικά. Οι λέξεις “γυνή” και “ανήρ” στα εδάφια Α’ Τιμόθεον β:11-14 μπορούν πράγματι να αναφέρονται και στους ή στις συζύγους. Όμως, η βασική έννοια των λέξεων είναι άνδρες και γυναίκες. Ακόμη, οι ίδιες ελληνικές λέξεις χρησιμοποιήθηκαν στους στοίχους 8-10. Προφναώς δεν είναι μόνο οι σύζυγοι που πρέπει να προσεύχονται φροντίζοντας να είναι αγνά τα χέρια που υψώνουν, και να είναι απαλλαγμένοι από κάθε οργή και αμφισβήτηση (εδ. 8). Ούτε είναι μόνο οι σύζυγοι που χρειάζεται να ντύνονται κόσμια και να στολίζονται με σεμνότητα και σωφροσύνη, με καλά έργα, με σεβασμό προς τον Θεό ( εδ. 9-10).

Μία ακόμη συχνή αντίρρηση έχει σχέση με την Δεβόρρα και τη Πρίσκιλλα, που θεωρείται ότι είχαν ηγετική θέση στην Βίβλο. Αυτή η αντίρρηση δεν συμπεριλαμβάνει μερικούς σημαντικούς παράγοντες. Σχετικά με την Δεβόρρα, αυτή ήταν η μοναδική γυναίκα κριτής, μεταξύ 13 κριτών ανδρών και ελλείψη ανδρός, έκρινε τον Ισραήλ. Στις Πράξεις, κεφάλαιο 18, Πρίσκιλλα και Ακύλας παρουσιάζονται ως πιστοί λειτουργοί του Χριστού. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι επειδή αναφέρθηκε πρώτα το όνομα της Πρίσκιλλας, πιθανώς να ήταν περισσότερο επίσημη στη διακονία από τον άνδρα της. Όμως, πουθενά δεν αναφέρεται ότι η Πρίσκιλλα ήταν ενεργή στη διακονία του λόγου. 

Στην επιστολή προς Ρωμαίους 16:1, η Φοίβη αντί να ονομάζεται “διακόνισσα” στη Αγγλική μετάφραση, ονομάζεται “λειτουργός (minister)”. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η Φοίβη δίδασκε στην εκκλησία. “Ικανός να διδάσκει” ήταν προσόν που δόθηκε στους πρεσβυτέρους και όχι στους διακόνους. (Α’ Τιμόθεον γ:1-13; Τίτον α:6-9). Οι πρεσβύτεροι, οι επίσκοποι και οι διάκονοι, περιγράφονται ως “μίας γυναίκας άνδρας”, “άνδρες των οποίων τα παιδιά ειναι πιστά,” και “αξιοσέβαστοι”. Επιπρόσθετα, στα εδάφια Α’ Τιμόθεον γ:1-13 και Τίτον α:6-9, χρησιμοποιήται αποκλειστικά αρσενική αντωνυμία για να αναφερθεί στους πρεσβυτέρους, τους επισκόπους και τους διακόνους.

Η δομή των συμφραζομένων στην Α’ επιστολή προς Τιμόθεον 2:11-14 εξηγεί απόλυτα σαφώς αυτό το “λόγο”. Ο στίχος 13 ξεκινάει με “επειδή” και δίνει “τον λόγο” γιατί ο απόστολος Παύλος εκφράζει αυτό στους στίχους 11-12. Γιατί η γυναίκα δεν πρέπει να διδάσκει και να έχει εξουσία πάνω στον άντρα; Επειδή “Πρώτος πλάστηκε ο Aδάμ κι ύστερα η Eύα. Kαι δεν ήταν ο Aδάμ που εξαπατήθηκε, αλλά η γυναίκα εξαπατήθηκε κι έπεσε σε παράβαση”. Αυτός είναι ο λόγος. Ο Θεός δημιούργησε πρώτα τον Αδάμ, και έπειτα δημιούργησε την Εύα για να είναι “βοηθός” του Αδάμ. Αυτή η τάξη της Δημιουργίας εφαρμόζεται γενικά στους ανθρώπους στο πλαίσιο της οικογένειας (Εφεσίους ε:22-33) και στο πλαίσιο της εκκλησίας. Το γεγονός ότι η Εύα εξαπατήθηκε είναι επίσης ένας λόγος που οι γυναίκες δεν πρέπει να λειτουργούν ως ποιμένες, ή να έχουν εξουσία επί των ανδρών. Οι γυναίκες δεν πρέπει να διδάσκουν ούτε να έχουν πνευματική εξουσία επί τον ανδρών επειδή η Έυα εξαπατήθηκε. Ως αποτέλεσμα, ο Θεός έδωσε στον άνδρα την εξουσιοδότηση να διδάσκει στην εκκλησία.

Οι γυναίκες υπερέχουν σε χαρίσματα της φιλοξενίας, ευσπλαχνίας και βοηθείας. Πολλά στην επιτυχία της εκκλησίας εξαρτάται από τις γυναίκες. Στην εκκλησία οι γυναίκες δεν απαγορεύεται να συμμετάσχουν στις κοινές προσευχές ή να προφητεύουν. Απαγορεύεται μόνο να έχουν εξουσία πνευματικής διδασκαλίας επι των ανδρών. Δεν υπάρχει πουθενά στην Βίβλο οποιαδήποτε απαγόρευση να χρησιμοποιούν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (Α’ Κορινθίους ιβ’). Οι γυναίκες όπως και οι άνδρες κλήθηκαν να υπηρετούν τους άλλους, δεικνύοντας καρποφορία του Άγιου Πνεύματος (Γαλάτας ε:22-23), καν να ομολογούν τον Χριστό στους ανθρώπους (Α’ Πέτρου 3:15).

Ο Θεός χειροτόνησε μόνο τους άνδρες να λειτουργήσουν και να έχουν τέτοια θέση στην εκκλησία που μπορούν να εξασκήσουν την πνευματική διδασκαλία. Αυτό είναι έτσι, όχι επειδή οι άνδρες είναι καλύτεροι διδάσκαλοι ή επειδή οι γυναίκες είναι κατώτερες ή λιγότερο έξυπνες (που δεν είναι αλήθεια). Είναι απλά έτσι επειδή ο Θεός με τέτοιο τρόπο σχεδίασε την λειτουργικότητα της εκκλησίας. Οι άνδρες πρέπει να αποτελούν παράδειγμα στην πνευματική ηγεσία – με τα λόγια και με τα έργα τους. Οι γυναίκες ενθαρρύνονται να διδάσκουν άλλες γυναίκες (Επιστολή προς Τίτου 2:3-5). Η Βίβλος δεν απαγορεύει στις γυναίκες να διδάσκουν τα παιδιά τους. Η μόνη δραστηριότητα που απαγορεύεται στις γυναίκες είναι να διδάσκουν και να έχουν πνευματική εξουσία επί των ανδρών. Αυτό δεν σημαίνει ότι η γυναίκες είναι λιγότερο σημαντικές, αλλά τους δίνει τη δυνατότητα να εστιάζουν τις ενέργειες τους σύμφωνα με τα δώρα που τους χάρισε ο Θεός.